HannesTheCollector

Voor deze alternatieve opdracht ging ik dinsdag (24/03/2020) op pad in onze prachtige West-Vlaamse velden. Ik liet mijn creativiteit de volle loop gaan en schreef een gedicht. Samen met mijn beeldfragmenten vormt dit een geheel waar ik verder geen woorden meer aan vuil zal maken.  Video Bekijk het  hier .  Gedicht Het is dinsdag 24 maart 2020, een prachtige winterdag.  De zon schijnt, het fris en er is geen wolkje aan de lucht. Het landschap ziet er vredig uit.  De kunst van leven was altijd dezelfde: ongevraagd komen, ongewild gaan en intussen doen wat je het liefste doet. Maar er is corona in het land, je leest erover in de krant. Verplegers zitten aan het front met een masker voor hun mond. Uit alle gangen komen bergen wit op wielen op ons af. “Nous sommes en guerre, nous sommes en guerre!” Ik kom het huis niet meer uit, ik groet je met een smiley. Witte doeken tonen mijn dankbaarheid. Ik sluit de voordeur en open de tuindeur. Wat zou ik vandaag doen? Beelden tonen hoe

Quote Into The Wild Ik kwam deze quote tegen tijdens het bekijken van de film ‘ Into The Wild ’ (een echte aanrader trouwens). Zonder veel te verklappen gaat deze film over Chris McCandless, een jonge man, die er op zijn eentje op uit trekt. Hij is opzoek naar eenzaam geluk. Later wordt het hem duidelijk dat ‘eenzaam geluk’ tot een  oxymoron  is veranderd. Als je er eens goed over nadenkt, dan dringt deze quote misschien wel tot je door.  Waarom is dit nu toepasselijk? In tijden van corona wordt deze quote heel toepasselijk. Gezinnen zitten thuis en missen hun familie, vrienden, sport,… We zijn nu allen een beetje als McCandless, we voelen ons alleen. Vandaag lossen wij dit op via sociale media. We zien acties opduiken waarbij wij onze leukste foto’s delen met anderen. Dit zijn momenten waarop we gelukkig zijn. Schermafbeeldingen van vrienden die trots zijn op het aantal kilomters dat ze gelopen hebben verschijnen dagelijks op Facebook. Enkele weken geleden deelden we dit

Wat gebeurt er hier toch in hemelsnaam? Is het moeder aarde die de wereld terug leven geeft? Of zit er een menselijk brein achter dit virus? Betekent deze biologische oorlog het einde van de mensheid? Daar heb je al enkele van de vele vragen die in mijn hoofd rondspoken, nu ja wie zal het zeggen?  Mijn naam is Hannes Coutigny, ik ben een jonge man van 19 jaar. Ik vind mezelf echt een levensgenieter, iemand die de wereld wil ontdekken in al zijn facetten. Deze zomer wil ik opnieuw het oosten gaan bewonderen, maar momenteel word ik opgehouden…  COVID-19   is de spelbreker. Het ziet er naar uit dat dit virus samen met mij de toekomst in zal gaan.  Via deze blog wil ik graag mijn eigen bedenkingen en gedachtes met jullie delen. Dit virus doet me denken aan passages uit boeken die ik heb gelezen, historische gebeurtenissen als de  Spaanse griep , de  holocaust ,… daarnaast geeft dit virus mij angsten en leert het me tegelijk zoveel bij over de mensheid. Ik daag jullie uit o